01
Nov
एवढे दे पांडुरंगा
माझिया गीतात वेडे दु:ख संतांचे भिनावे;
वाळल्या वेलीस माझ्या अमॄताचे फूल यावे !
आशयांच्या अंबरांनी टंच माझा शब्द व्हावा;
कोरडा माझा उमाळा रोज माधुर्यात न्हावा !
स्पंदने ज्ञानेश्वराची माझिया वक्षांत व्हावी;
इंद्रियांवाचून मीही इंद्रिये भोगून घ्यावी !
एकनाथाने मलाही बैसवावे पंगतीला;
नामयाहाती बनावे हे जिणे गोपाळकाला !
माझियासाठी जगाचे रोज जाते घर्घरावे;
मात्र मी सोशीन जे जे ते जनाईचे असावे !
मी तुक्याच्या लोचनांनी गांजल्यासाठी रडावे;
चोख वेव्हारात मझ्या मी मला वाटून द्यावे !
ह्याविना काही नको रे एवढे दे पांडुरंगा !
ह्याचसाठी मांडीला हा मी तुझ्या दारात दंगा !
वाळल्या वेलीस माझ्या अमॄताचे फूल यावे !
आशयांच्या अंबरांनी टंच माझा शब्द व्हावा;
कोरडा माझा उमाळा रोज माधुर्यात न्हावा !
स्पंदने ज्ञानेश्वराची माझिया वक्षांत व्हावी;
इंद्रियांवाचून मीही इंद्रिये भोगून घ्यावी !
एकनाथाने मलाही बैसवावे पंगतीला;
नामयाहाती बनावे हे जिणे गोपाळकाला !
माझियासाठी जगाचे रोज जाते घर्घरावे;
मात्र मी सोशीन जे जे ते जनाईचे असावे !
मी तुक्याच्या लोचनांनी गांजल्यासाठी रडावे;
चोख वेव्हारात मझ्या मी मला वाटून द्यावे !
ह्याविना काही नको रे एवढे दे पांडुरंगा !
ह्याचसाठी मांडीला हा मी तुझ्या दारात दंगा !
This entry was posted
Sunday, November 01, 2009
and is filed under
Marathi,
Suresh Bhat
. You can follow any responses to this entry through the
.
Post a Comment