रुणझुणत राहिलो! किणकिणत राहिलो!
जन्मभर मी तुला 'ये' म्हणत राहिलो!
सांत्वनांना तरी ह्रदय होते कुठे?
रोज माझेच मी मन चिणत राहिलो!
ऎकणारे तेथे दगड होते जरी,
मीच वेड्यापरी गुणगुणत राहिलो!
शेवटी राहिले घ्रर सुनेच्या सुने...
उंब-यावरच मी तणतणत राहिलो!
ऎनवेळी उभे गाव झाले मुके;
मीच रस्त्यावरी खणखणत राहिलो!
विझत होते जरी दीप भवतालचे,
आतल्या आत मी मिणमिणत राहिलो!
दूर गेल्या पुन्हा जवळच्या सावल्या
मी जसाच्या तसा रणरणत राहिलो!
मज न ताराच तो गवसला नेमका..
अंबरापार मी वणवणत राहिलो!
जन्मभर मी तुला 'ये' म्हणत राहिलो!
सांत्वनांना तरी ह्रदय होते कुठे?
रोज माझेच मी मन चिणत राहिलो!
ऎकणारे तेथे दगड होते जरी,
मीच वेड्यापरी गुणगुणत राहिलो!
शेवटी राहिले घ्रर सुनेच्या सुने...
उंब-यावरच मी तणतणत राहिलो!
ऎनवेळी उभे गाव झाले मुके;
मीच रस्त्यावरी खणखणत राहिलो!
विझत होते जरी दीप भवतालचे,
आतल्या आत मी मिणमिणत राहिलो!
दूर गेल्या पुन्हा जवळच्या सावल्या
मी जसाच्या तसा रणरणत राहिलो!
मज न ताराच तो गवसला नेमका..
अंबरापार मी वणवणत राहिलो!
This entry was posted
Monday, October 26, 2009
and is filed under
Marathi,
Suresh Bhat
. You can follow any responses to this entry through the
.
Post a Comment